درماندگی در مربیان
مربیگری به عنوان حرفه ای پر نشاط و همراه با مشکلات فراوان توصیه شده است.
در شرایط حاکم بر میادین و مسابقات ورزشی،مربی برای حفظ موقعیت خود باید در مسابقات پیروز شود و برای نیل به این منظور مجبور است ساعات متمادی برای آماده سازی هر چه بیشتر ورزشکاران وقت صرف کند.در طول برگزاری یک دوره مسابقه،مسائل گوناگون که در پیرامون کار مربی قرار دارد ممکن است از حد تحمل و توان مربیان بیشتر باشد و مربی ممکن است در مواجهه با این مسائل و دشواری ها از نظر بدنی و روانی آن چنان احساس خستگی نماید که دچار درمانگی ،دلزدگی یا از کار افتادگی شود.
زمانی که مربیان به رغم تلاش های بی وقفه خود به انتظارات و پاداش های دل خواهشان دست نمی یابند و احساس می کنند که شبکه حمایت گری در حمایت از تلاش های آنها وجود ندارد احساس عجز و ناتوانی می کنند که این احساس منجر به درماندگی می شود.
فشار های ناشی از ماهیت حرفه،توقع دائمی از مربی برای پیروزی، قضاوت های بی رحمانه علاقه مندان تیم ها،صرف ساعات طولانی برای پرداخت به مسائل ریز و درشت بازیکنان،فراوانی مشکلات،لزوم مسافرت های پی در پی،ضرورت ایفای نقش های متفاوت در روابط با افراد مختلف و … موجب از پای افتادگی مربیان در همه سطوح و انواع ورزش ها می باشد.
در صحنه ها و میادین ورزشی همواره شاهد کناره گیری مربیان از حرفه خود بوده ایم،علارغم این که برخی از آنان مدت زمانی بس طولانی در این حرفه به تلاش و زحمت پرداخته اند.یا گاهی به مربیانی بر می خوریم که با وجود ممارست و تلاش فراوان در حرفه خود جملاتی به این مضمون بیان می دارند که خسته شده ام(احساس می کنم که برای اینکار بیش از حد فعالیت می کنم. من برای این کار ساخته نشده ام یا … بیان این گونه سخنان حاکی از وضعیتی است که در روانشناسی ورزش به آن درماندگی یا دلزدگی اتلاق می شود.
